ဘယ္သူမွ "Three Dimension" ထဲကေျပးမလြတ္ပါဘူး
ဆယ္တန္းစာေမးပြဲႀကီး ေျဖရေသာရက္မ်ားသည္ ရြယ္ႏု တုိ ့အဖုိ ့ အခက္အခဲမရွိ ကုန္လြန္ၿပီးဆံုးသြားပါသည္။ စာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးအေန႔ အၿပီးမွာ ေပါ႔ပါး ၾကည္လင္စြာ ေက်ာင္းထဲမွထြက္လာခဲ့ရဧ။္ ။
"ေျဖႏူိင္လား"
"ေျဖႏူိင္ပါတယ္....."
ထုိေမးခြန္းသည္လည္း ေျဖႏူိင္မည္ဟုယံုၾကည္ရသူမ်ားကုိေရြးေမးရ သည္။ မေျဖႏူိင္သူကုိ ေမးမိပါက ကုိယ္ပါစိတ္ဆင္းရဲ ရသည္။
"မရဘူး ၊ မေျဖႏူိင္ဘူး"
[စာ မွ မက်က္ပဲ ]
"ဘာေတြေမးမွန္းလဲမသိဘူး"
[ဘာေတြေျဖလုိက္မွန္း လဲသိမွာမဟုတ္ပါဘူး]
"ဒီႏွစ္ေတာ့ သတ္တာပဲဟယ္"
[ေနာက္ႏွစ္လည္း အဲ့လုိပဲ ေျပာဦးမွာပဲ]
"မတုိးဘူးဟာ....'
[တုိးမယ္လုိ ့သူ ့ဘယ္သူေျပာလဲ]
ဒါဒါႏွင့္အတူ ေက်ာင္းနံေဘးက အေအးဆုိင္မွာ စိတ္ေအး လက္ေအးထုိင္ေနမိၾကသည္။
"ေကာင္မေလးေတြ ေျဖႏူိင္လား...."
"ဟာ.....ေျဖႏူိင္တယ္ဆရာ...."
သမုိင္းဆရာ ဦးေအာင္ေက်ာ္ဦးျဖစ္သည္။ စာအသင္အျပေကာင္းေသာဆရာ ျဖစ္၍တပည့္မ်ားက ခ်စ္ၾကသည္။
"ဆရာ....လာထုိင္ေလ.....အေအးေသာက္ပါဦးလား"
"ေအး.....ငါလည္းအေအးေသာက္မလုိ ့လာတာ....ညည္းတုိ ့နဲ႔ေတြ႕ေနတာ ထုိင္မွာေပါ့....ေသာကမွာေပါ့..."
ဆရာႏွင့္စကားလက္ဆံုေျပာေနမိၾကသည္။
"ေအာင္စာရင္းထြက္ဖုိ ့က ညည္းတုိ ့ေတာ္ေတာ္ေစာင္ ့ရဦးမွာ....ညည္းတုိ ့ကေအာင္မွာပါ....ၾကားထဲမွာ အားေနတယ္....ဘာလုပ္ၾကမလဲ"
ရြယ္ႏုတုိလည္း ့မ်က္လံုးေလးေတြက ေပကလပ္ ေပကလပ္ ျဖစ္သြားၾကသည္။
ဒါဒါက.....
"သမီး ကေအရုိးဗစ္ကခ်င္တာ.....သင္တန္းတက္ခ်င္တက္ရမွာေပါ့...."
"ေအး.....ေကာင္းတယ္"
ဆရာကရြယ္ႏုဆက္ေမးဧ။္ ။
"ညည္းကေရာ ......"
"သမီးက အင္းသမီးက...."
လြယ္အိပ္ကုိပုိက္ၿပီး ရြယ္ႏုစဥ္းစားေနလုိက္ေသးသည္။ ၿပီးမွ
"သမီး က စာေရးဆရာမျဖစ္ခ်င္တာ....အဲ့ဒါ ဘာလုပ္ရမလဲ မသိဘူး...."
"စာမ်ားမ်ားဖတ္ေပးေပါ့...အဂၤလိပ္စာ လည္းေလ့လာ........သင္တန္း တက္ရင္တက္ေပါ့...."
"အင္းေနာ္......ဆရာ....အဲ့လုိလုပ္ရမွာပဲ..."
ထုိအခုိက္မွာပင္ ဒါဒါက
"ဟဲ့....ဟုိမွာ ဖုိးၾကယ္ .....ဖုိးၾကယ္"
ဖုိးၾကယ္ ကမလွမ္းမကမ္း မွျဖတ္သြားသျဖင့္ ရြယ္ႏုတုိ လက္ခုပ္ တီးၿပီးလွမ္းေခၚရသည္။ လည့္ၾကည့္လုိက္ၿပီး ရြယ္ၿဖဲၿဖဲ ႏွင့္ဝင္လာသည္။
ဆရာ့ကုိအရင္ႏႈတ္ဆက္ဧ။္ ။
"ဆရာ....ေျဖႏူိင္လား.."
ဆရာက ဖုိးၾကယ္လက္ေမာင္းကုိလွမ္းထုိးသည္။ ခံုမွာ ဆြဲထုိင္ခုိင္းဧ။္ ။
"ငါတုိ ့ စကားေျပာေနၾကတာ....တစ္ႏွစ္လံုးခုမွပဲေအးေအးေဆးေဆးစကားေျပာရေတာ့တယ္"
"အင္းေနာ္....ဆရာ....ဟုတ္တယ္ ဒါနဲ႔...."
ဖုိးၾကယ္က အရင္ ဆရာ့ကုိေမးေလဧ။္ ။
"ေႏြေက်ာင္းပိတ္လုိ့ စာမသင္ရင္ ဆရာတုိ ့ အားေနမွာေပါ့ အားေနမွာေပါ့။ ဒီ ေႏြမွာဆရာဘာလုပ္မလဲ...."
"အမ္....."
ဆရာဦးေအာင္ေက်ာ္ဦး ေၾကာင္သြားသည္။ သူကပင္ အဂၤလိပ္စာသင္တန္း ျဖစ္ျဖစ္ , ေအရုိးဗစ္ သင္တန္း ဝင္တက္ရမလုိျဖစ္ေနသည္။
ရြယ္ႏု ႏွင့္ဒါဒါက တခစ္ခစ္ ရယ္ၾကသည္။
"ဖုိးၾကယ္ ကေတာ့ လုပ္လုိက္ရင္ေျပာင္းျပန္ ခ်ည္ ပဲ....."
"ေအးေလ.....အဲ့ဒါ ဆရာက နင့္ကုိေမးရမယ့္ ေမးခြန္းဟဲ့ "
"ေၾသာ္....ငါကေျဖရမွာလား ....."
ဆရာ က ဝင္ေျပာသည္။
"ေအးေလ....ငါက မင္းကုိေမးမလုိ ့၊ ေအာင္စာရင္းမထြက္ခင္ မင္းဘာလုပ္မွာလဲ"
ဖုိးၾကယ္ ကမဆုိင္း မတြ ျပန္ေျဖသည္။
"ကြၽႏ္ုေတာ္ မုတ္ဆိတ္ေမြး ထားမယ္ ဆရာ....."
အားလံုးမ်က္လံုးျပဴးသြားၾကဧ။္ ။
"ဘာရယ္....ဘာထားမယ္"
"မုတ္ဆိတ္....မုတ္ဆိတ္ေမြးထားမလုိ ့..."
"ဟယ္..."
ဆရာဦးေအာင္ေက်ာ္ဦးေခါင္း ကုတ္မိေလသည္။
ရြယ္ႏုတုိ ့ကေတာ့ [ ဘာေတြဆက္ေျပာၾကမလဲဆုိတာကုိ] သူတုိ ့ႏွစ္ေယာက္အေပၚ စိတ္ဝင္စားမိဧ။္ ။
"ဘာကိစၥ မင္းက မုတ္ဆိတ္ထားခ်င္ရတာလဲ...."
"ေကာင္းမယ္ထင္လုိ့ဆရာ....."
"အင္းဘယ္လုိေကာင္းမယ္ထင္တာလဲ....လုပ္စမ္းပါဦး "
"ေၾသာ္ ...ဆရာရယ္ မုတ္ဆိတ္ေမြးထားတာက ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္အတြက္ ခံညားမႈ႕၊ ရင့္က်က္မႈ႕၊ အေတြ႕အၾကံဳ ႂကြယ္ဝမႈ႕ ၊
ညဏ္ပညာႀကီးမား မႈ႕ စတဲ့သေဘာ ေတြကုိ ေဆာင္တာကုိး ဆရာလည္းထားပါလား .....ဆရာတပည့္ အတူတူေပါ့ .."
"အင္း...အဲ....မလုပ္....မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ...မထားခ်င္ပါဘူး..."
ရြယ္ႏုကဝင္ေျပာမိျပန္သည္။
"ဖုိးၾကယ္ရာ....ဘာစိတ္အရူးေပါက္ျပန္တာလဲ....."
"ဘာမွ မရူးဘူး၊ အတည္ေျပာေနတာ...."
"နင့္မုတ္ဆိတ္ေမြးႀကီးနဲ႔ပံုကုိ...ငါ႔မ်က္စိထဲက ျမင္ေယာင္ၾကည္ တာ ရယ္စရာႀကီးဟာ....."
ရြယ္ႏုဧ။္ စကားအဆံုးမွာ ဒါဒါကလည္း ဝင္ ေျပာလုိက္ေသးဧ။္ ။
"မုတ္ဆိတ္ေမြးထားရင္ နင္ ဆိတ္နဲ႔တူမွာေပါ့....မုတ္ဆိတ္ ဆုိတာ ေရွ႕ကဆိတ္ ျဖဳတ္လုိက္ရင္ ဆိတ္ေမြး ပဲ....."
ဖုိးၾကယ္ ကေတာ့ သူ ့ထံုးစံအတုိင္း ေအးေဆး ပင္။
"ေအးပါဟာ....မျပဳတ္ေအာင္ ငါသတိထားပါ႔မယ္၊ မုဋ္ဆိတ္ေမြးပဲဆိတ္ေမြးမွမဟုတ္တာ..."
ရြယ္ႏုက
"မထားစမ္းပါနဲ႔ ဟာ....မုတ္ဆိတ္ေမြးႀကီးကလွလည္းမလွဘူး ၊ နင့္ကုိဝုိင္းကဲ့ရဲ႕ၾကမွာေပါ့ "
ဖုိးၾကယ္ ကေပေစာင္းေစာင္းျပန္ ၾကည့္သည္။
"ဘယ္သူက ကဲ့ရဲ႕မွာ လဲ...ဘာျဖစ္လုိကဲ့ရဲ႕ရမွာ လဲ....မုတ္ဆိတ္ေမြးထားတယ္ဆုိတာ လူတစ္ဦး ရဲ႕အခြင့္အေရးပဲ..."
ဒါဒါက သူ့စကားကုိသံေယာင္လုိက္သည္။
"ဘာ လူတစ္ဦးရဲ အခြင့္အေရး ....ဟုတ္"
"ေအးဟုတ္တယ္.....မုတ္ဆိတ္ေမြး ထားတယ္ဆုိတာ ေယာက္က်ား တစ္ေယာက္ရဲ႕ လြတ္လပ္ ခြင့္ပဲ..."
တစ္ဆက္တည္း ဖုိးၾကယ္ကဆရာ့ကုိပါ တုိင္တည္လုိက္ေသးသည္။
"ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လားဆရာ...ဒါ.....ကြၽႏ္ုေတာ္ရဲ႕လြတ္လပ္စြာ မုတ္ ဆိတ္ထားခြင့္ပဲ....ဟုတ္တယ္ ...မဟုတ္လား ...."
ဆရာ ဦးေအာင္ေက်ာ္ဦးက ေခါင္းကုတ္ ျပန္သည္။ စကားလံုးေရြးခ်ယ္ ေနသလုိ ႏႈတ္ခမ္းက တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနၿပီးေတာ့မွ...
"ဒီလုိရွိတယ္ ဖုိးၾကယ္ ရ.....မင္းကုိယ္ မင္းလြတ္လပ္တယ္ထင္ေနလား...."
"ဗ်ာ..."
ဖုိးၾကယ္ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္သြားသည္။ ဆရာ့စကားကုိ နားလည္ပံုမေပၚေခ်။ ရြယ္ႏုတုိ့ နားမလည္ၾက။ ဖုိးၾကယ္ က ဆရာ့မ်က္ႏွာ ကုိ အေငးသား ေငးၾကည့္ေနၿပီးမွ ျပန္ေမးသည္။
"ကြၽႏ္ုေတာ္ကေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ လြတ္လပ္တယ္ထင္တယ္ ဆရာ...ဘာျဖစ္လုိ့လဲ....မလြတ္လပ္ ဘူးလား...."
ဆရာက အဓိပယ္ ပါပါ ျပံဳးသည္။
"ဒီလုိကြာ မင္းကုိ ဆရာတစ္ခုေျပာျပမယ္,,,,"
"ဟုတ္ကဲ့ေျပာပါဆရာ..."
"အခု မင္းလြတ္လပ္တယ္ေပါ့ ကြာ....သြားခ်င္ရာသြားလုိ့ရတယ္၊ လာခ်င္ရာလာလုိ့ရတယ္....ဘယ္သူကမွ မင္းကုိ တားဆီးလုိ့မရဘူး ၊ အၾကမ္းဖ်င္း ၾကည့္ရင္ေတာ့ လြတ္လပ္ တယ္လုိ့ယူဆရတယ္....ဟုတ္လား..."
"ဟုတ္ကဲ့...ဆရာ"
"ေအးဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္...တုိ့လူသား အားလံုးဟာထင္သေလာက္ မလြတ္လပ္ၾကဘူး....ခ်ည္ေႏွာင္ထားတာ မခံရဘူး....ဒါေပမဲ့ အကန္႔အသတ္ ထဲမွာပဲေနၾက ရတယ္...အဂၤလိပ္လုိ Unbounded but Limited လုိ ့ေခၚတယ္..."
"ကြၽႏ္ုေတာ္ သိပ္နားမရွင္းေသးဘူး ဆရာ...."
"မင္းဒုိင္မင္းရွင္းသေဘာ ကုိနားလည္တယ္ မဟုတ္လား ..."
"ဟုတ္ကဲ့ နားလည္ပါတယ္ ဆရာ ဖတ္ဖူးပါတယ္"
"မင္း ......မင္းကုိယ္မင္း လြတ္လပ္တယ္, လုပ္ခ်င္ရာလုပ္လုိ့ရတယ္ထင္ေပမယ့္....မင္းလုပ္သျမ အားလံုးဟာ Three Dimension ထဲမွာပဲရွိတယ္....Three Dimension ထဲက မင္းမလြတ္ဘူး..... ဒီလုိကြာ...."
"ဟုတ္ကဲ့ဆရာ....."
"မင္းဟာ....ေရွ႕ဘက္ကုိ သြားလုိ့ လဲ ရတယ္ အေနာက္ဘက္ကုိသြားလုိ့ လဲရတယ္ ၊ အေပၚကုိ ေျမာက္သေလာက္အတုိင္းအတာထိခုန္ လုိ ့မယ္ ....မင္းရဲ႕လႈပ္ရွားမႈ႕ အားလံုးဟာ Three Dimension ကုိမလြန္ဘူး..."
"အမ္...."
ဖုိးၾကယ္ ေတြးသြားသည္၊ ဆရာကဖုိးၾကယ္ မ်က္ႏွာကုိျပံဳးၾကည့္ေနရင္း .....
"မယံုရင္ မင္းစမ္းၾကည့္ေလ ... အလ်ား အတုိင္းေရြ႕ လုိရမယ္၊ အနံအတုိင္း ေရြ႕လုိရမယ္.....အျမင့္အတုိင္းနဲနဲ ခုန္ လုိ့ရမယ္....ဒီနယ္ကုိ ေက်ာ္လြန္ၿပီး ဒီထက္ကုိေက်ာ္လြန္ၿပီး မင္းလုပ္လုိမရဘူး....တုိ ့အားလံုး Three Dimenson နယ္ထဲမွာပိတ္မိေနတယ္...."
"ဟင္"
ဖုိးၾကယ္ အႀကီးအက်ယ္ကုိငုိင္ေတြစဥ္းစားမိသြားသည္။ အေတာ္ၾကာသည္အထိ ဆရာ့ ကုိ လည္းဘာမွျပန္မေမး ။ သူစဥ္းစားေနပံု က ေၾကာက္ဆရာေကာင္းသည္၊ (မုတ္ဆိတ္ကုိ ေမ့သြားၿပီ)
အေတာ္ၾကာမွ
"ဆရာ....."
"ေဟ....ေမးေလ...ဘာကုိလဲ"
"အဲ့ဒီ Three Diemension နယ္ထဲကလြတ္ေျမာက္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ ဘယ္လုိလုပ္ရမ လဲ...."
ဆရာကရယ္သည္။
အတန္ၾကာေသာအခါ လူစုခြဲၾကသည္။
ဖုိးၾကယ္တစ္မ်ဳိး ျဖစ္သြားတယ္ေနာ္ "
ထုိမွတ္ခ်က္ကုိ ရြယ္ႏုႏွင့္ ဒါဒါတုိ့ ႏွစ္ဦးသားၿပိဳင္တူခ် မိၾကသည္။ ထုိထက္ပုိ၍ကား မမွန္းဆခဲ့မိၾက။ အေဝးကုိေမ်ာ္ ၾကည့္မိသည္။
ငွက္တစ္ေကာင္ အျမင့္သုိ ့ထုိးပ်ံသြားေလသည္။
P.S
ဆရာ့ရဲ႕ "သင္ႏွင့္နံနက္ခင္းကုိသာဝင္ခြင့္ျပဳမည္" ဆုိတဲ့ အထဲ က ပါ။
ဆရာေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။
"ေျဖႏူိင္လား"
"ေျဖႏူိင္ပါတယ္....."
ထုိေမးခြန္းသည္လည္း ေျဖႏူိင္မည္ဟုယံုၾကည္ရသူမ်ားကုိေရြးေမးရ သည္။ မေျဖႏူိင္သူကုိ ေမးမိပါက ကုိယ္ပါစိတ္ဆင္းရဲ ရသည္။
"မရဘူး ၊ မေျဖႏူိင္ဘူး"
[စာ မွ မက်က္ပဲ ]
"ဘာေတြေမးမွန္းလဲမသိဘူး"
[ဘာေတြေျဖလုိက္မွန္း လဲသိမွာမဟုတ္ပါဘူး]
"ဒီႏွစ္ေတာ့ သတ္တာပဲဟယ္"
[ေနာက္ႏွစ္လည္း အဲ့လုိပဲ ေျပာဦးမွာပဲ]
"မတုိးဘူးဟာ....'
[တုိးမယ္လုိ ့သူ ့ဘယ္သူေျပာလဲ]
ဒါဒါႏွင့္အတူ ေက်ာင္းနံေဘးက အေအးဆုိင္မွာ စိတ္ေအး လက္ေအးထုိင္ေနမိၾကသည္။
"ေကာင္မေလးေတြ ေျဖႏူိင္လား...."
"ဟာ.....ေျဖႏူိင္တယ္ဆရာ...."
သမုိင္းဆရာ ဦးေအာင္ေက်ာ္ဦးျဖစ္သည္။ စာအသင္အျပေကာင္းေသာဆရာ ျဖစ္၍တပည့္မ်ားက ခ်စ္ၾကသည္။
"ဆရာ....လာထုိင္ေလ.....အေအးေသာက္ပါဦးလား"
"ေအး.....ငါလည္းအေအးေသာက္မလုိ ့လာတာ....ညည္းတုိ ့နဲ႔ေတြ႕ေနတာ ထုိင္မွာေပါ့....ေသာကမွာေပါ့..."
ဆရာႏွင့္စကားလက္ဆံုေျပာေနမိၾကသည္။
"ေအာင္စာရင္းထြက္ဖုိ ့က ညည္းတုိ ့ေတာ္ေတာ္ေစာင္ ့ရဦးမွာ....ညည္းတုိ ့ကေအာင္မွာပါ....ၾကားထဲမွာ အားေနတယ္....ဘာလုပ္ၾကမလဲ"
ရြယ္ႏုတုိလည္း ့မ်က္လံုးေလးေတြက ေပကလပ္ ေပကလပ္ ျဖစ္သြားၾကသည္။
ဒါဒါက.....
"သမီး ကေအရုိးဗစ္ကခ်င္တာ.....သင္တန္းတက္ခ်င္တက္ရမွာေပါ့...."
"ေအး.....ေကာင္းတယ္"
ဆရာကရြယ္ႏုဆက္ေမးဧ။္ ။
"ညည္းကေရာ ......"
"သမီးက အင္းသမီးက...."
လြယ္အိပ္ကုိပုိက္ၿပီး ရြယ္ႏုစဥ္းစားေနလုိက္ေသးသည္။ ၿပီးမွ
"သမီး က စာေရးဆရာမျဖစ္ခ်င္တာ....အဲ့ဒါ ဘာလုပ္ရမလဲ မသိဘူး...."
"စာမ်ားမ်ားဖတ္ေပးေပါ့...အဂၤလိပ္စာ လည္းေလ့လာ........သင္တန္း တက္ရင္တက္ေပါ့...."
"အင္းေနာ္......ဆရာ....အဲ့လုိလုပ္ရမွာပဲ..."
ထုိအခုိက္မွာပင္ ဒါဒါက
"ဟဲ့....ဟုိမွာ ဖုိးၾကယ္ .....ဖုိးၾကယ္"
ဖုိးၾကယ္ ကမလွမ္းမကမ္း မွျဖတ္သြားသျဖင့္ ရြယ္ႏုတုိ လက္ခုပ္ တီးၿပီးလွမ္းေခၚရသည္။ လည့္ၾကည့္လုိက္ၿပီး ရြယ္ၿဖဲၿဖဲ ႏွင့္ဝင္လာသည္။
ဆရာ့ကုိအရင္ႏႈတ္ဆက္ဧ။္ ။
"ဆရာ....ေျဖႏူိင္လား.."
ဆရာက ဖုိးၾကယ္လက္ေမာင္းကုိလွမ္းထုိးသည္။ ခံုမွာ ဆြဲထုိင္ခုိင္းဧ။္ ။
"ငါတုိ ့ စကားေျပာေနၾကတာ....တစ္ႏွစ္လံုးခုမွပဲေအးေအးေဆးေဆးစကားေျပာရေတာ့တယ္"
"အင္းေနာ္....ဆရာ....ဟုတ္တယ္ ဒါနဲ႔...."
ဖုိးၾကယ္က အရင္ ဆရာ့ကုိေမးေလဧ။္ ။
"ေႏြေက်ာင္းပိတ္လုိ့ စာမသင္ရင္ ဆရာတုိ ့ အားေနမွာေပါ့ အားေနမွာေပါ့။ ဒီ ေႏြမွာဆရာဘာလုပ္မလဲ...."
"အမ္....."
ဆရာဦးေအာင္ေက်ာ္ဦး ေၾကာင္သြားသည္။ သူကပင္ အဂၤလိပ္စာသင္တန္း ျဖစ္ျဖစ္ , ေအရုိးဗစ္ သင္တန္း ဝင္တက္ရမလုိျဖစ္ေနသည္။
ရြယ္ႏု ႏွင့္ဒါဒါက တခစ္ခစ္ ရယ္ၾကသည္။
"ဖုိးၾကယ္ ကေတာ့ လုပ္လုိက္ရင္ေျပာင္းျပန္ ခ်ည္ ပဲ....."
"ေအးေလ.....အဲ့ဒါ ဆရာက နင့္ကုိေမးရမယ့္ ေမးခြန္းဟဲ့ "
"ေၾသာ္....ငါကေျဖရမွာလား ....."
ဆရာ က ဝင္ေျပာသည္။
"ေအးေလ....ငါက မင္းကုိေမးမလုိ ့၊ ေအာင္စာရင္းမထြက္ခင္ မင္းဘာလုပ္မွာလဲ"
ဖုိးၾကယ္ ကမဆုိင္း မတြ ျပန္ေျဖသည္။
"ကြၽႏ္ုေတာ္ မုတ္ဆိတ္ေမြး ထားမယ္ ဆရာ....."
အားလံုးမ်က္လံုးျပဴးသြားၾကဧ။္ ။
"ဘာရယ္....ဘာထားမယ္"
"မုတ္ဆိတ္....မုတ္ဆိတ္ေမြးထားမလုိ ့..."
"ဟယ္..."
ဆရာဦးေအာင္ေက်ာ္ဦးေခါင္း ကုတ္မိေလသည္။
ရြယ္ႏုတုိ ့ကေတာ့ [ ဘာေတြဆက္ေျပာၾကမလဲဆုိတာကုိ] သူတုိ ့ႏွစ္ေယာက္အေပၚ စိတ္ဝင္စားမိဧ။္ ။
"ဘာကိစၥ မင္းက မုတ္ဆိတ္ထားခ်င္ရတာလဲ...."
"ေကာင္းမယ္ထင္လုိ့ဆရာ....."
"အင္းဘယ္လုိေကာင္းမယ္ထင္တာလဲ....လုပ္စမ္းပါဦး "
"ေၾသာ္ ...ဆရာရယ္ မုတ္ဆိတ္ေမြးထားတာက ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္အတြက္ ခံညားမႈ႕၊ ရင့္က်က္မႈ႕၊ အေတြ႕အၾကံဳ ႂကြယ္ဝမႈ႕ ၊
ညဏ္ပညာႀကီးမား မႈ႕ စတဲ့သေဘာ ေတြကုိ ေဆာင္တာကုိး ဆရာလည္းထားပါလား .....ဆရာတပည့္ အတူတူေပါ့ .."
"အင္း...အဲ....မလုပ္....မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ...မထားခ်င္ပါဘူး..."
ရြယ္ႏုကဝင္ေျပာမိျပန္သည္။
"ဖုိးၾကယ္ရာ....ဘာစိတ္အရူးေပါက္ျပန္တာလဲ....."
"ဘာမွ မရူးဘူး၊ အတည္ေျပာေနတာ...."
"နင့္မုတ္ဆိတ္ေမြးႀကီးနဲ႔ပံုကုိ...ငါ႔မ်က္စိထဲက ျမင္ေယာင္ၾကည္ တာ ရယ္စရာႀကီးဟာ....."
ရြယ္ႏုဧ။္ စကားအဆံုးမွာ ဒါဒါကလည္း ဝင္ ေျပာလုိက္ေသးဧ။္ ။
"မုတ္ဆိတ္ေမြးထားရင္ နင္ ဆိတ္နဲ႔တူမွာေပါ့....မုတ္ဆိတ္ ဆုိတာ ေရွ႕ကဆိတ္ ျဖဳတ္လုိက္ရင္ ဆိတ္ေမြး ပဲ....."
ဖုိးၾကယ္ ကေတာ့ သူ ့ထံုးစံအတုိင္း ေအးေဆး ပင္။
"ေအးပါဟာ....မျပဳတ္ေအာင္ ငါသတိထားပါ႔မယ္၊ မုဋ္ဆိတ္ေမြးပဲဆိတ္ေမြးမွမဟုတ္တာ..."
ရြယ္ႏုက
"မထားစမ္းပါနဲ႔ ဟာ....မုတ္ဆိတ္ေမြးႀကီးကလွလည္းမလွဘူး ၊ နင့္ကုိဝုိင္းကဲ့ရဲ႕ၾကမွာေပါ့ "
ဖုိးၾကယ္ ကေပေစာင္းေစာင္းျပန္ ၾကည့္သည္။
"ဘယ္သူက ကဲ့ရဲ႕မွာ လဲ...ဘာျဖစ္လုိကဲ့ရဲ႕ရမွာ လဲ....မုတ္ဆိတ္ေမြးထားတယ္ဆုိတာ လူတစ္ဦး ရဲ႕အခြင့္အေရးပဲ..."
ဒါဒါက သူ့စကားကုိသံေယာင္လုိက္သည္။
"ဘာ လူတစ္ဦးရဲ အခြင့္အေရး ....ဟုတ္"
"ေအးဟုတ္တယ္.....မုတ္ဆိတ္ေမြး ထားတယ္ဆုိတာ ေယာက္က်ား တစ္ေယာက္ရဲ႕ လြတ္လပ္ ခြင့္ပဲ..."
တစ္ဆက္တည္း ဖုိးၾကယ္ကဆရာ့ကုိပါ တုိင္တည္လုိက္ေသးသည္။
"ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လားဆရာ...ဒါ.....ကြၽႏ္ုေတာ္ရဲ႕လြတ္လပ္စြာ မုတ္ ဆိတ္ထားခြင့္ပဲ....ဟုတ္တယ္ ...မဟုတ္လား ...."
ဆရာ ဦးေအာင္ေက်ာ္ဦးက ေခါင္းကုတ္ ျပန္သည္။ စကားလံုးေရြးခ်ယ္ ေနသလုိ ႏႈတ္ခမ္းက တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနၿပီးေတာ့မွ...
"ဒီလုိရွိတယ္ ဖုိးၾကယ္ ရ.....မင္းကုိယ္ မင္းလြတ္လပ္တယ္ထင္ေနလား...."
"ဗ်ာ..."
ဖုိးၾကယ္ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္သြားသည္။ ဆရာ့စကားကုိ နားလည္ပံုမေပၚေခ်။ ရြယ္ႏုတုိ့ နားမလည္ၾက။ ဖုိးၾကယ္ က ဆရာ့မ်က္ႏွာ ကုိ အေငးသား ေငးၾကည့္ေနၿပီးမွ ျပန္ေမးသည္။
"ကြၽႏ္ုေတာ္ကေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ လြတ္လပ္တယ္ထင္တယ္ ဆရာ...ဘာျဖစ္လုိ့လဲ....မလြတ္လပ္ ဘူးလား...."
ဆရာက အဓိပယ္ ပါပါ ျပံဳးသည္။
"ဒီလုိကြာ မင္းကုိ ဆရာတစ္ခုေျပာျပမယ္,,,,"
"ဟုတ္ကဲ့ေျပာပါဆရာ..."
"အခု မင္းလြတ္လပ္တယ္ေပါ့ ကြာ....သြားခ်င္ရာသြားလုိ့ရတယ္၊ လာခ်င္ရာလာလုိ့ရတယ္....ဘယ္သူကမွ မင္းကုိ တားဆီးလုိ့မရဘူး ၊ အၾကမ္းဖ်င္း ၾကည့္ရင္ေတာ့ လြတ္လပ္ တယ္လုိ့ယူဆရတယ္....ဟုတ္လား..."
"ဟုတ္ကဲ့...ဆရာ"
"ေအးဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္...တုိ့လူသား အားလံုးဟာထင္သေလာက္ မလြတ္လပ္ၾကဘူး....ခ်ည္ေႏွာင္ထားတာ မခံရဘူး....ဒါေပမဲ့ အကန္႔အသတ္ ထဲမွာပဲေနၾက ရတယ္...အဂၤလိပ္လုိ Unbounded but Limited လုိ ့ေခၚတယ္..."
"ကြၽႏ္ုေတာ္ သိပ္နားမရွင္းေသးဘူး ဆရာ...."
"မင္းဒုိင္မင္းရွင္းသေဘာ ကုိနားလည္တယ္ မဟုတ္လား ..."
"ဟုတ္ကဲ့ နားလည္ပါတယ္ ဆရာ ဖတ္ဖူးပါတယ္"
"မင္း ......မင္းကုိယ္မင္း လြတ္လပ္တယ္, လုပ္ခ်င္ရာလုပ္လုိ့ရတယ္ထင္ေပမယ့္....မင္းလုပ္သျမ အားလံုးဟာ Three Dimension ထဲမွာပဲရွိတယ္....Three Dimension ထဲက မင္းမလြတ္ဘူး..... ဒီလုိကြာ...."
"ဟုတ္ကဲ့ဆရာ....."
"မင္းဟာ....ေရွ႕ဘက္ကုိ သြားလုိ့ လဲ ရတယ္ အေနာက္ဘက္ကုိသြားလုိ့ လဲရတယ္ ၊ အေပၚကုိ ေျမာက္သေလာက္အတုိင္းအတာထိခုန္ လုိ ့မယ္ ....မင္းရဲ႕လႈပ္ရွားမႈ႕ အားလံုးဟာ Three Dimension ကုိမလြန္ဘူး..."
"အမ္...."
ဖုိးၾကယ္ ေတြးသြားသည္၊ ဆရာကဖုိးၾကယ္ မ်က္ႏွာကုိျပံဳးၾကည့္ေနရင္း .....
"မယံုရင္ မင္းစမ္းၾကည့္ေလ ... အလ်ား အတုိင္းေရြ႕ လုိရမယ္၊ အနံအတုိင္း ေရြ႕လုိရမယ္.....အျမင့္အတုိင္းနဲနဲ ခုန္ လုိ့ရမယ္....ဒီနယ္ကုိ ေက်ာ္လြန္ၿပီး ဒီထက္ကုိေက်ာ္လြန္ၿပီး မင္းလုပ္လုိမရဘူး....တုိ ့အားလံုး Three Dimenson နယ္ထဲမွာပိတ္မိေနတယ္...."
"ဟင္"
ဖုိးၾကယ္ အႀကီးအက်ယ္ကုိငုိင္ေတြစဥ္းစားမိသြားသည္။ အေတာ္ၾကာသည္အထိ ဆရာ့ ကုိ လည္းဘာမွျပန္မေမး ။ သူစဥ္းစားေနပံု က ေၾကာက္ဆရာေကာင္းသည္၊ (မုတ္ဆိတ္ကုိ ေမ့သြားၿပီ)
အေတာ္ၾကာမွ
"ဆရာ....."
"ေဟ....ေမးေလ...ဘာကုိလဲ"
"အဲ့ဒီ Three Diemension နယ္ထဲကလြတ္ေျမာက္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ ဘယ္လုိလုပ္ရမ လဲ...."
ဆရာကရယ္သည္။
အတန္ၾကာေသာအခါ လူစုခြဲၾကသည္။
ဖုိးၾကယ္တစ္မ်ဳိး ျဖစ္သြားတယ္ေနာ္ "
ထုိမွတ္ခ်က္ကုိ ရြယ္ႏုႏွင့္ ဒါဒါတုိ့ ႏွစ္ဦးသားၿပိဳင္တူခ် မိၾကသည္။ ထုိထက္ပုိ၍ကား မမွန္းဆခဲ့မိၾက။ အေဝးကုိေမ်ာ္ ၾကည့္မိသည္။
ငွက္တစ္ေကာင္ အျမင့္သုိ ့ထုိးပ်ံသြားေလသည္။
P.S
ဆရာ့ရဲ႕ "သင္ႏွင့္နံနက္ခင္းကုိသာဝင္ခြင့္ျပဳမည္" ဆုိတဲ့ အထဲ က ပါ။
ဆရာေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။
0 comments:
Post a Comment