တိမ္ဖုံးသြားေသာ ေငြလမင္း
အိမ္ေရွ႕တံခါးကို ေသာ႔ဖြင္႔ျပီး ေဇာ္ရွိန္း အိမ္ထဲ၀င္လိုက္ေတာ႔ ညေန ေျခာက္နာရီထိုးလုျပီ။ အိမ္ခန္းထဲသို႔၀င္ အက်ၤီ အ၀တ္အစားမ်ားကိုလဲျပီး ကြန္ျပဴတာခလုတ္ကို ဖြင္႔လိုက္သည္။ ျပီးေတာ႔ ဂ်ီေတာ႔ခ္ထဲကို ၀င္ထားလိုက္ျပီး အိမ္ေရွ႕ခန္းကို ေဇာ္ရွိန္း ျပန္ထြက္လာခဲ႔သည္။ အိမ္ေရွ႕ခန္းက အေတာ္အတန္ က်ယ္၀န္းျပီး မီးဖိုႏွင္႔ပါ တြဲေနသည္။ မေန႔ကတည္း ကခ်က္ထားေသာ ၾကက္သားနွင္႕အာလူးဟင္းက်န္အိုးကို ေရခဲေသတၱာထဲမွထုတ္ျပီး မီးဖိုေပၚသို႔ တင္ေႏႊးထားလိုက္သည္။ ထမင္းၾကမ္းကိုေတာ႔ ပန္းကန္ထဲထည္႔ၿပီး မိုက္ခရိုေ၀ဖ္ထဲ နွစ္မိနစ္ခန္႔ ထည္႔ေႏႊးထားလိုက္သည္။ ေဇာ္ရွိန္း ငွားထားေသာ တစ္ေယာက္အိပ္ အိမ္ခန္းက ေရ၊ မီး၊ တယ္လီဖုန္း၊ အင္တာနက္၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ဖိုး အကုန္အျပီးအစီးမွ တစ္လကို ေဒၚလာ ငါးရာ႔ငါးဆယ္ေပးရသည္။ သည္ျမိဳ႕က ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္အခ်ိဳ႕မွာ အိမ္ရွင္မ်ားက အိမ္အၾကီးၾကီးေတြကိုေဆာက္သည္႔ အခါ ေဇာ္ရွိန္းတို႔လို လူငွားမ်ားကို တင္ရန္အတြက္ ေရခ်ိဳးခန္း၊ မီးဖိုမ်ားပါထည္႔ျပီး အခန္းပိုမ်ားပါ တြဲျပီးေဆာက္ေလ႔ ရွိၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ အိမ္ခန္းမ်ားကို တစ္လေဒၚလာ ရွစ္ရာခန္႕ယူျပီး၊ တစ္ေယာက္ခန္းမ်ားကို ေဒၚလာငါးရာခန္႕ယူေလ႕ရွိသည္။ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ တိုက္ခန္းငွားေနမည္ဆိုပါက၊ တစ္ေယာက္အိပ္ တိုက္ခန္းတစ္ခုကိုပင္ ေရမီး၊ တယ္လီဖုန္း မပါဘဲႏွင္႔ပင္ ေဒၚလာ ခုႏွစ္ရာခန္႔ ေပးရမည္ျဖစ္၍ သည္လိုအိမ္မ်ိဳးက သည္လိုအခန္းမ်ိဳးမွာပဲ ေဇာ္ရွိန္း အခန္းငွားေနလိုက္သည္။
ေဇာ္ရွိန္း ထမင္းဟင္းမ်ားကိုေႏႊးအျပီး ပန္းကန္ထဲတြင္ ပုံလိုက္ကာ ထမင္းစားပြဲေသးေသးေလးတြင္ ထိုင္မစားေတာ႔ဘဲ ကြန္ျပဴတာေရွ႕သို႔ ပန္းကန္ကိုယူကာ ထြက္လာခဲ႔သည္။ ဂ်ီေတာ႔ခ္ကို တစ္ခ်က္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ သူမ ေရာက္မလာေသး။ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ဆီျပန္ဟင္းက်န္နွင္႔ ထမင္းတစ္လုပ္စားလိုက္၊ ေကာင္းႏိုးရာရာ ဆိုက္ဒ္မ်ားမွ သတင္းမ်ား၊ ဘေလာ႔ဂ္မ်ားကို ဖတ္လိုက္ႏွင္႔ သူမကို ေမွ်ာ္ေနမိသည္။
“ကိုကို”
စပီကာမွ တြမ္ ဆိုသည္႔ အသံကေလးႏွင္႔အတူ ဖန္သားျပင္ေပၚမွာ သူမ အမည္ေဘးက မီးေလး လင္းလာသည္။ ေဇာ္ရွိန္း ရင္ထဲမွာ ေႏြးေထြးသြားသည္။
“ေမွ်ာ္လိုက္ရတာ လမင္းရယ္”
ေဇာ္ရွိန္း စာျပန္ရိုက္လိုက္သည္။
“ေဆာရီးကိုကို၊ ဒီဘက္က လိုင္းေတြက သိပ္မေကာင္းလို႕”
“အရမ္းလြမ္းတာပဲ”
“မီးလဲ လြမ္းတယ္၊ ကိုကို အားရင္ ဖုန္းေခၚမလားဟင္”
“အင္း ေခၚမယ္ေလ”
စားလက္စ ထမင္းပန္းကန္ကို ခ်လိုက္ျပီး စားပြဲေပၚက ဖုန္းကဒ္ တစ္ခုကို ယူလိုက္သည္။ ျပီးေတာ႔ နံပါတ္မ်ားကို ႏွိပ္လိုက္သည္။
“ဟလို… ကိုကို.. ၾကားရလား”
“ၾကားရတယ္၊ ေျပာ.. အဆင္ေျပလား၊ ကိုကို ေငြပို႕လိုက္တာ ရျပီလား”
“အင္း ရျပီကိုကို၊ ကိုကို ဟိုတစ္ခါပို႕ေပးတဲ႕ ေငြနဲ႔ ဒီဆဲလ္ဖုန္း၀ယ္ျပီး အခု ဒီဆဲလ္ဖုန္းကို ငွား မလားလို႕ ကိုကို၊ တစ္လကို ငါးေသာင္းေတာင္ရမယ္ ကိုကိုရဲ႕”
“ဘာျဖစ္လို႕လဲ၊ လမင္း သုံးဖို႕ ကိုကို ၀ယ္ေပးတာေလ”
“မဟုတ္ဘူးကိုကိုရဲ႕၊ ေငြပိုေလးမ်ား ထြက္လာမလားလို႕ ငွားမွာ”
“အဲဒီေတာ႔ လမင္းကို ကိုကို ဘယ္လိုဆက္သြယ္ရမွာလဲ”
“ေနာက္ဖုန္းတစ္လုံးေတာ႔ လိုမယ္ ထင္တယ္ကိုကို၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ မလိုေသးပါဘူးေလ”
“ကိုကို တစ္ေန႕က ပို႕လိုက္တာေကာ”
“အဲဒါနဲ႕ ေလာက္မယ္ မထင္ဘူး ကိုကိုရဲ႕”
“အင္းေလ.. ဒီၾကားထဲ ဂ်ီေတာ႔ခ္နဲ႕ ေျပာၾကတာေပါ႔၊ ေနာက္ေတာ႔ ကိုကိုၾကည္႕စီစဥ္ပါ႕မယ္၊”
“အို.. ရပါတယ္ကိုကို၊ ခ်က္ခ်င္းၾကီးေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အင္တာနက္ဆိုင္ကို လမင္း စက္ဘီးနဲ႔ လာရတာေတာ႔ နည္းနည္း ကသိကေအာက္ျဖစ္ေပမယ္႔ ကိုကိုနဲ႔ ေတြ႕ဖုိ႔ပဲဟာ.. ဟင္းဟင္း”
“လမင္း.. ကိုကို လမင္းကိုလြမ္းတယ္”
“လမင္းလဲ လြမ္းတာပဲ ကိုကိုရယ္.. ဘယ္ေတာ႔ လာေတြ႕မွာလဲဟင္”
“လာမွာေပါ႔ လမင္းရယ္”
***************
အိမ္ေသာ႔ကို လွည္႔ပိတ္ျပီး ျခံ၀င္းထဲက လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာေသာ ေဇာ္ရွိန္းတစ္ေယာက္ ဂ်ာကင္အက်ီၤအနက္ကို လည္ပင္းထိေရာက္ေအာင္ ဆြဲစိလိုက္သည္။ ဧျပီလထဲ ၀င္ေနတာေတာင္မွ အေအးဓာတ္က ပိုေနေသးသည္။ ျခံထဲမွာ အေရာင္စုံေပါက္ေနေသာ ပန္းပင္ပုပုေလးမ်ားကို တစ္ခ်က္ငုံ႔ၾကည္႔ရင္း အက်ီၤအိတ္ထဲမွ ေဆးလိပ္နွင္႔ မီးျခစ္ကို ထုတ္ကာ အိမ္နားက ကားဂိတ္ဆီသို႔ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ႔သည္။ အမွတ္ ၃၆၆ကားက နာရီ၀က္တစ္ခါ ရထားဘူတာသို႕ ေျပးဆြဲေနၾက။ သည္အခ်ိန္ဆို ဘူတာနားက ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေရာက္ႏွင္႔ေလာက္ျပီ။ ကားဂိတ္ေရာက္သည္ႏွင္႔ အခ်ိန္တိက်ေသာ ဘတ္စ္ကားက ဂိတ္တိုင္တည္႔တည္႔မွာ ရပ္ေပးသည္။ ကားေပၚတက္၊ ဒရိုင္ဘာကို လက္ထဲက ကဒ္ျပားျပျပီး အဆင္းေပါက္နားမွာ သြားထိုင္လိုက္သည္။ ဘတ္စ္ကားထဲမွာေတာ႔ လူ ေလးငါးေယာက္ထက္မပို။
ကားက မွန္မွန္ေမာင္းႏွင္ေနသည္။ အျပင္မွာ ထင္းရႈးပင္ေတြ တရိပ္ရိပ္ က်န္ခဲ႔သည္။ ညက ဆည္းလည္းသံတမွ် သာယာ နာေပ်ာ္ဖြယ္ေသာ လမင္း၏ အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြကို ျပန္ၾကားေယာင္ေနမိျပီး တစ္ခ်က္ျပဳံး လိုက္မိသည္။ အထီးက်န္ေသာ ေဇာ္ရွိန္း ဘ၀ထဲမွာ သူမက တကယ္ကို လင္းလက္ ေတာက္ပေသာေငြလမင္း။ သူမ၏ ခ်စ္စဖြယ္ မ်က္နွာေလးကို စေတြ႔တဲ႔ေန႔က အင္တာနက္ ဆိုက္ဒ္တစ္ခုက ခ်က္တင္ခန္း တစ္ခုမွာ။ သူမနွင္႔ ညစဥ္လိုလို ခ်က္တင္ထိုင္ျပီး ေဇာ္ရွိန္းနွင္႔ သူမ သံေယာဇဥ္ ျငိတြယ္လာၾကသည္။ ပညာေတာ္သင္ ေက်ာင္းသူဘ၀မို႔ အလုပ္လုပ္ျပီး လခမွန္မွန္ရေနေသာ ေဇာ္ရွိန္းလို ေငြပိုေငြလွ်ံသိပ္မက်န္ေသာသူမ၊ ဘ၀တက္လမ္းအတြက္ ၾကိဳးစားေနေသာသူမကို အသနားပိုျပီး ေက်ာင္းစာအုပ္ဖိုး၊ အ၀တ္အစားဖိုး စသျဖင္႕အေၾကာင္းျပကာ ေဇာ္ရွိန္းေငြပို႔ေပးခဲ႔သည္။ သူမကလဲ မျငင္းခဲ႔။ သူမ ေက်ာင္းျပီးသြားျပီး ျမန္မာျပည္ျပန္ကာ မိခင္၀န္ၾကီးငွာန တစ္ခုမွာ အလုပ္၀င္လုပ္သည္အထိ သူမနွင္႔ေဇာ္ရွိန္းတို႔ သံေယာဇဥ္က ခိုင္ၿမဲေနဆဲ။ တစ္ေန႔ေတာ႔ ေဇာ္ရွိန္း ဘ၀ထဲကို ေငြလမင္းကို ထာ၀ရအေဖာ္အျဖစ္ ေခၚလာရန္ ေဇာ္ရွိန္း စိတ္ကူးထားသည္။ ေဇာ္ရွိန္း အေတြးလြန္ၿပီး ကားက ရထားဘူတာရုံနား ေရာက္လာသည္မို႔ ကားေပၚမွ ကတိုက္ကရိုက္ ဆင္းလိုက္သည္။ ရထား ဘူတာရုံနားက ေကာ္ဖီဆိုင္ကို ေရာက္ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာက္ႏွင္႔ေနျပီ။
“ေနာက္က်တယ္ကြာ”
အုပ္စိုးက ဆီးျပီးေျပာသည္။
“ေအး ညက ညဥ္နက္သြားလို႕”
“ဘာလဲ.. ေကာင္မေလးနဲ႕ ခ်က္တင္းလား”
“မဟုတ္ပါဘူးကြာ.. ဖုန္းေျပာတာ မနက္ေလးနာရီထိုးသြားတယ္”
“ဟာ… ေသရခ်ည္ရဲ႕ကြာ.. ဖုန္းဖိုးေတြ”
“ေအး.. ဂ်ီေတာ႔ခ္က ေကာင္းေကာင္းမၾကားရဘူး”
“မင္းနဲ႕ အရင္ထဲကသိတာလား”
မ်ိဳးနိုင္က ေကာ္ဖီခြက္ကုိ မ လိုက္ရင္းေမးသည္။
“အြန္လိုင္း ေဟ႔ေကာင္ေရ... အြန္လိုင္း”
အုပ္စိုးက ၀င္ေျဖသည္။
ေဇာ္ရွိန္း ဂ်ာကင္ကို ခုံမွာခ်ိတ္လိုက္ျပီး ေကာ္ဖီမွာရန္ ေကာင္တာဘက္ကို ထြက္လာခဲ႕သည္။ လာေတးတစ္ခြက္ကိုလက္က ကိုင္ျပီး စားပြဲကို ျပန္လာေတာ႕ မ်ိဳးနိုင္က ျပဳံးစစ လုပ္ေနသည္။
“မိုက္လွခ်ည္လား ေဟ႔ေကာင္… ၾကာျပီဆို၊ လုပ္စမ္းပါဦးကြာ”
“အုပ္စိုး .. မင္းကေတာ႔ မ်ိဳးႏိုင္ကို အကုန္ေဖာက္သယ္ခ်ေနတာပဲ”
လာေတးေမႊးေမႊးေလးကို ေဇာ္ရွိန္း နႈတ္ခမ္းမွာေတ႔ရင္း အုပ္စိုးကို ေျပာလိုက္သည္။
“တစ္လ တစ္လ ေငြဘယ္ေလာက္ပို႕သလဲပါ ေျပာျပလိုက္ေလ”
အုပ္စိုးက အခ်ိဳမုန္႕လုံးတစ္လုံးကို ပါးစပ္ထဲထည္႕လိုက္ျပီး ေဇာ္ရွိန္းကို စူးစူးရဲရဲၾကည္႕ကာ ေျပာလိုက္သည္။
“ဟိုက္ရွားပါး” မ်ိဳးနိုင္ ပါးစပ္ဟ သြားသည္။
“ထားပါကြာ… ငါ႕ေစတနာပါ၊ ငါသူ႕ဆီက ဘာမွ မေမွ်ာ္လင္႕ဘူး”
ထိုေန႔က ေဇာ္ရွိန္းတို႔၀ိုင္းမွာ စီးပြားေရးကပ္အေၾကာင္း၊ အလုပ္အကိုင္မ်ား ေလ်ာ႕ပါးလာသည္႔အေၾကာင္းမ်ား၊ က်င္းပေတာ႔မည္႔ ျမန္မာ႕သၾကၤန္ပြဲ အေၾကာင္းပါမက ေဇာ္ရွိန္း၏ ေငြလမင္းအေၾကာင္းတို႕ႏွင္႔ စည္ကားေနသည္။ တစ္ကယ္ေတာ႔ ေဇာ္ရွိန္း၊ အုပ္စိုးႏွင္႔ မ်ိဳးႏိုင္တို႔ေတြ အားလုံးက ျမန္မာျပည္မွပညာတတ္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာ္လည္း၊ ေရာက္ရွိေနသည္႕တိုင္းျပည္၊ အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါေပၚမူတည္ျပီး ၾကဳံရာစက္ရုံေတြမွာ အလုပ္၀င္လုပ္ေနၾကရသူမ်ားျဖစ္သည္။ ေဇာ္ရွိန္းကေတာ႔ ေက်ာက္ျပားစက္ရုံတြင္ နာရီစား အလုပ္သမားအျဖစ္ အလုပ္၀င္ လုပ္ေနသည္။ မ်ိဳးႏိုင္ကေတာ႔ ဆူရွီ ဆိုင္မွာ မနက္ေျခာက္နာရီေလာက္မွ ညဆယ္႔တစ္နာရီေလာက္ထိ ဆူရွီလိပ္ေနျပီး၊ အုပ္စုိးကေတာ႔ သေဘာၤက်င္းမွာ သံေခ်းခြာ၊ ေဆးသုတ္ စသည္႔ ေတာက္တိုမယ္ရ အလုပ္မ်ားျဖင္႔ ကိုယ္စီ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျပဳေနၾကသည္။ ထိုေန႕က စကား၀ိုင္းအျပီး ဆိုင္ေရွ႕မွာ လမ္းခြဲၾကစဥ္က ေဇာ္ရွိန္းက အုပ္စိုးနားကို ကပ္ျပီး ခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္သည္။
“အုပ္စိုး.. ငါ႔ကို ေလးဆယ္ေလာက္ ခဏေခ်းပါကြာ”
“ မင္းကို ဟိုတစ္ခါကလဲ တစ္ရာေပးျပီးျပီ”
“ခဏပါကြာ.. ငါ လခထုတ္ရင္ျပန္ေပးမယ္”
“မင္း သိပ္လြန္ျပီထင္တယ္ ေဟ႔ေကာင္… ၾကည္႕လုပ္ဦး၊ ေကာင္မေလးကို ဖို႔တာ ဖို႔တာေပါ႔ကြာ၊ ေကာင္မေလးဆီက်ေတာ႔ ဟိုေန႔က ေဒၚလာသုံးေထာင္လႊဲလိုက္တယ္ဆို”
“ေအး.. အဲဒါေၾကာင္႔ လက္လြန္သြားလို႔ မက်န္ဘူးျဖစ္သြားလို႔ကြာ”
“မင္းကြာ… ကဲ ေရာ႔ေရာ႔”
အုပ္စိုးက အိတ္ထဲမွ ေဒၚလာ ေငြေလးဆယ္ထုတ္ျပီး ေဇာ္ရွိန္းလက္ထဲသို႔ ထည္႔ေပးလိုက္သည္။
***************
“ကိုကို”
“ေျပာ လမင္း”
“ကိုကို ဟိုေန႔က ပို႔လိုက္တဲ႔ ေငြကို စက္မႈဇုံက ထုတ္တဲ႔ ထရပ္ကား အေသးတစ္စင္း ၀ယ္တဲ႔အထဲ ျဖည္႔ထဲ႔ျပီး ၀ယ္လိုက္တယ္သိလား၊ ၿပီးေတာ႔ ေန႔လည္ဆို ေက်ာင္းကား၊ ညဆို ကာရာအိုေကက မိန္းကေလးေတြအတြက္ ဖယ္ရီကားအေနနဲ႔ သုံးထားလိုက္တယ္၊ တစ္လ သုံးသိန္းေတာင္ ရတယ္ကိုကိုရဲ႕၊ ကိုကို ၀မ္းသာေအာင္ ေျပာျပတာ”
“အင္း ေကာင္းပါတယ္၊ လမင္း ၾကိဳက္တာလုပ္ပါ၊ လမင္းေပ်ာ္ဖို႔ အဓိက” ေဇာ္ရွိန္းသက္ျပင္းရိႈက္ျပီး ေျပာလိုက္သည္။
“ဒီမိုးမက်ခင္ေလ လမင္းတို႔ အိမ္ကို အုတ္တက္မလားလို႔ ကိုကိုရယ္၊ မိုးမက်ခင္ေတာ႔ လုပ္ခ်င္တယ္ ကိုကိုရဲ႕”
“အင္း ကိုကိုၾကည္႔ လုပ္ေပးပါ႕မယ္”
“အို.. ကိုကို႔ ကို ပူဆာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေျပာျပတာပါေနာ္။ လမင္းရဲ႕ လခေလး ႏွစ္ျပားတစ္ပဲနဲ႕က မေလာက္လို႔ပါကိုကိုရဲ႕”
“အင္းအင္း”
***************
“မင္းဟာ ႏြားလုံးလုံးျဖစ္ေနျပီ ေဇာ္ရွိန္း”
ေကာ္ဖီခြက္ကို စားပြဲေပၚကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေဆာင္႔ခ်ရင္း အုပ္စိုးေျပာလိုက္သည္။
“မင္း သိပ္လြန္ေနျပီထင္တယ္၊ ငါတို႔လို ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္ထြက္ လုပ္သူေတြဟာ လက္ထဲမွာ ေငြသီးျပီး ေရႊတြင္းေပၚမွာထိုင္ေနတာမဟုတ္ဘူး၊ အထူးသျဖင္႔ ငါတို႔လိုေကာင္ေတြက အေသရုန္းေနရတာ၊ ေငြဆိုတာ ဘယ္ေတာ႔မွ အလကားမရဘူး၊ ဟိုမွာက လုပ္တတ္ရင္၊ အရင္းအနွီးေကာင္းရင္၊ အဆက္အသြယ္ရွိရင္၊ ဂြင္ေကာင္းေကာင္းမိရင္ လက္ညိဳးေလးတစ္ခ်က္လႈပ္တာနဲ႔ ေငြ၀င္ေအာင္ဖန္တီးနိုင္တယ္၊ ဒီမွာမရဘူး ေဟ႔ေကာင္ရ၊ မင္းတစ္ေနကုန္ မတစ္ေထာင္သား လူၾကမ္းေတြနဲ႕ တြဲအလုပ္လုပ္ရတာ၊ ေက်ာက္ျပားေတြတစ္ေနကုန္ “မ” ေနရတာကိုလဲ အားနာဦး၊ ” အုပ္စိုးက မေက်မခ်မ္းဆက္ေျပာသည္။
“ဟိုမွာ ငတ္တဲ႔လူေတြ ပိုငတ္ပါတယ္ကြာ၊ ေကာင္မေလးက တစ္ကယ္လိုအပ္ေနတယ္နဲ႕တူပါတယ္”
မ်ိဳးႏိုင္က ေဖးေဖးမမ ၀င္ေျပာသည္။
“တစ္ကယ္ငတ္ေနသူေတြကို ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး၊ ဒီမိန္းမဟာ ဒါလားငတ္ေနတာကြာ၊ ပထမဆဲလ္ဖုန္း၊ ျပီးေတာ႔ကား၊ ျပီးေတာ႔ အိမ္အုတ္တက္ဦးမယ္၊ မင္းဟာ ႏြားက်လြန္းေနတာကို ငါေျပာေနတာ၊ မင္း ဒီမွာ အေသလုပ္ေနျပီး ကိုယ္ပိုင္ကားေတာင္ ၀ယ္မစီးနိုင္ေသးဘူး၊ ဘက္စ္ကားနဲ႕ အလုပ္သြားေနရတယ္၊ တိုက္ခန္းတစ္ခန္းေတာင္ မပိုင္ေသးဘူး၊ ဟိုက သူ႔ရဲ႕ အခြင္႔အလမ္းကို အျပည္႔သုံးေနတာ၊ မင္း အခုလိုအိမ္လခေတြ အလကားေပးေနမယ္႔ အစား ေငြစုျပီး တိုက္ခန္း၀ယ္လို႔ရတယ္၊ ေဒၚလာ ႏွစ္ေထာင္ေလာက္န႔ဲ ကိုးဆယ္႔ ငါးေမာ္ဒယ္ တပတ္ရစ္ တိုယိုတာတစ္စင္း ဆြဲလိုက္လို႔ရတယ္၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ဘဏ္ကေငြေခ်းျပီးေတာင္ ဘြဲ႕ေတြ ထပ္ယူလို႔ရရဲ႕သားနဲ႕ ကိုယ္႔အခြင္႔အလမ္းေတြကို ေရေမွ်ာပစ္ေနတာပဲ။ မင္းလိုရင္ မင္းရဲ႕ ေငြလမင္း ဘယ္ႏွစ္ျပားပို႕ေပးမလဲ ငါၾကည္႕ခ်င္ေသးတယ္”
“ေဟ႔ေကာင္.. အုပ္စိုး၊ ဘာလဲ .. မင္းဆီက ငါလွည္႔လွည္႔သုံးေနလို႔ မင္းက ဒီလိုေတြေျပာေနတာလား၊ မင္းေျပာသလိုေတြ မင္းလုပ္ႏိုင္လို႔ ငါ႔ကိုဆရာႀကီးလာလုပ္ေနတာလား” ေဇာ္ရွိန္းေထာင္းကနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္သြားသည္။
“ေတာ္ျပီကြာ…၊ေျပာလဲ ကၽြဲေရွ႕ေစာင္းတီးျပတာကမွ ဟုတ္ဦးမယ္”
အုပ္စိုး ဆံပင္ကို သပ္ျပီး စိတ္ပ်က္စြာေခါင္းယမ္းကာ လမ္းေပၚက ကားမ်ားကို ေငးၾကည္႕ေနသည္။
“မင္းနဲ႕ မင္းရဲ႕လမင္းတို႕ ယူၾကမွာလား” မ်ိဳးႏိုင္က ၀င္ေမးသည္။
“ယူဖို႕ေနေနသာသာ ျမင္ေတာင္ျမင္ဖူးၾကေသးတာမဟုတ္ဘူး၊ အြန္လိုင္းေပၚကဟာကြာ” အုပ္စိုးက ရႈးရႈးရွားရွား ၀င္ေျဖသည္။
“ေနစမ္းပါဦးကြာ အုပ္စိုး၊ စိတ္ေအးေအးထားပါ မင္းကလဲ၊ မျမင္ဖူးဘဲ အြန္လိုင္းမွာေတြ႕ျပီး တစ္ကယ္ခ်စ္လို႕ယူသြားတာေတြ တပုံႀကီးပါကြာ” မ်ိဳးႏိုင္က ေလသံေအးေအးႏွင္႕ ၀င္ထိန္းသည္။
“ေကာင္မေလးကို သြားေတြ႕မွာလား” မ်ိဳးနိုင္က ေဇာ္ရွိန္းကိုေမးသည္။
“ငါ ျပန္ဖို႕ ေငြမရွိဘူး၊ သံရုံးအခြန္ေဆာင္ဖို႔၊ ပါစ္ပို႔သက္တမ္းတိုးဖို႔ေတြ တစ္ျပားမွကို မရွိတာ” ေဇာ္ရွိန္း မ်ိဳးနိုင္ကိုၾကည္႕ၿပီးေျဖလိုက္သည္။
အုပ္စိုးေကာ မ်ိဳးနုိင္ပါ သက္ျပင္းခ်လိုက္ၾကသည္။ အျပင္ဘက္မွာ ေနေရာင္က ေဖ်ာ႔ေတာ႔စြာ က်ေနသည္။ ညေနခင္းငွက္တို႔ အေတာင္ပံခတ္ေနၾကသည္။ ထိုေန႔ညေနခင္းက အုပ္စိုးထံမွ ေဇာ္ရွိန္း ေဒၚလာေငြႏွစ္ဆယ္ယူၿပီး ထြက္ခြာသြားသည္႔အခ်ိန္ထိ အုပ္စိုးႏွင္႔ မ်ိဳးနိုင္ စကား အေျခအတင္ေျပာရင္း က်န္ခဲ႔သည္။
“ဘယ္ႏွယ္႔ကြာ၊ ဒီမိန္းမဟာ စားေနက် ေၾကာင္ဖားနဲ႕တူပါတယ္။ ဒီအရြယ္အထိ တစ္ကိုယ္ထဲေနေနၿပီး ဒီလိုမ်ိဳး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ဆီက လွည္႔စားေနလဲမသိဘူး”
“အုပ္စုိး၊ မင္းစကားၾကည္႔ေျပာပါကြာ၊ ေကာင္မေလးက တစ္ကယ္ရိုးရိုးသားသားနဲ႔ ေဇာ္ရွိန္းကိုခ်စ္ၿပီး အားကိုးတာလဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မွာပါ၊ ငါတို႔ ဆရာကလဲ ေကာင္မေလးေရွ႕မွာ သူေ႒းဂိုက္ဖမ္းေနလားမွ မသိတာ”
“ေကာင္မေလး မဟုတ္ဘူး၊ အသက္ ဘယ္ေလာက္လဲ ေမးၾကည္႔လိုက္ဦး။ ငါတို႔ ေကာင္လို အြန္လိုင္းေပၚက ႏြားဘယ္ႏွစ္ေကာင္ကို နဖားႀကိဳးတပ္ထားလဲ မေျပာနိုင္ဘူး”
“ေဇာ္ရွိန္းဘက္က မင္းနာမွန္းသိေပမယ္႔ ေကာင္မေလးဘက္က တစ္ကယ္စစ္မွန္ရင္ မင္းစကားေတြလြန္မယ္ အုပ္စိုး”
***************
“ဘာ ကိုကို၊ ကိုကိုက သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက ေငြေခ်းၿပီး လမင္းကိုလာေတြ႕မယ္.. ဟုတ္လား”
“ကိုကို ေငြလိုရင္ ဒီလိုပဲ သူတို႔ဆီက လွည္႔သုံးေနက် လမင္းရဲ႕၊ သူတို႔ လိုလဲ ကိုကိုေပးေနက်”
“ကိုကို.. ကိုယ္႔အားကိုယ္ကိုးစမ္းပါ ကိုကိုရယ္၊ ဒီလိုမ်ိဳး သူမ်ားကိုအားကိုးရတာ သိပ္ရွက္စရာေကာင္းတယ္ ကိုကိုရဲ႕”
“ဟာ.. လမင္း.. ကိုကို ကိုယ္႔အားကိုယ္ကိုးလို႕ မင္းလိုသမွ် ျဖည္႔ဆည္းေပးေနတာေလ”
“မဟုတ္ဘူးကိုကို၊ ကိုယ္႔ေငြကို ကိုယ္စနစ္တက် မသုံးလို႕ ခုလို ေခ်းရတဲ႔ အဆင္႔ထိေရာက္တာ၊ အဲဒါ ကိုကိုသိရဲ႕လား”
“ဒီမွာလမင္း.. အဲဒီေငြေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္လဲ မင္းသိလား”
“ေတာ္ျပီကိုကို၊ ဘာလဲ ကိုကိုက လမင္းကို အျပစ္တင္ခ်င္ေနတာလား၊ ကိုကို႕ဆီကလဲ လမင္းဘာမွ မလိုခ်င္ေတာ႔ဘူး”
“လမင္း.. မင္းငါ႔ကို ေနထိုင္ေကာင္းရဲ႕လား၊ အလုပ္အကိုင္အဆင္ေျပလားရယ္လို႔ ဘယ္နွစ္ခါစိတ္ပူသလဲ၊ မင္း လိုခ်င္တာပဲ မင္းသိတယ္၊ အခု ငါ အလုပ္မွာ ေက်ာက္ျပားေတြ “မ” ရတဲ႔ ဒဏ္ေၾကာင္႔ ခါးနာေနလို႔ ဆရာ၀န္က ေဆးလက္မွတ္နဲ႕ နားခိုင္းထားတယ္၊ အဲဒါမင္းသိလား လမင္း”
“ဟင္.. ကိုကို၊ ဘယ္တုန္းက ျဖစ္တာလဲ၊ အခု ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ”
“တစ္လနီးပါးရွိၿပီလမင္း၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ဆရာ၀န္လက္မွတ္ေၾကာင္႔ လစာအျပည္႔ရေနေသးတယ္။ တစ္ကယ္လို႔ လုံး၀ဆက္မလုပ္နိုင္ေတာ႔လို႔ အလုပ္ျပဳတ္ရင္ အစိုးရဆီကေန ေထာက္ပံ႔ေၾကး တစ္ႏွစ္ရမယ္၊ အာမခံေငြလိုမ်ိဳး။ ေက်ာင္းတက္ဖို႔လဲ အစိုးရက ေထာက္ပံ႕တယ္။ အဲဒါနဲ႕ သင္တန္းတစ္ခုခုတက္ၿပီး၊ ထမင္းစားလက္မွတ္ တစ္ခုခုယူ၊ ျပီးေတာ႔ အလုပ္ေနာက္တစ္ခု ရွာရမွာေပါ႔။ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ဆရာ၀န္က သုံးလ နားခိုင္းထားတယ္”
“ဟင္.. အလုပ္နားမယ္၊ ျပဳတ္ခဲ႔ရင္လည္း ေက်ာင္းတက္မယ္၊ ဟုတ္လား ကိုကို၊ ဟို.. ဟုိ..ေလ အာမခံေငြေတြက ဘယ္ေလာက္ရမွာလဲ”
“အိမ္လခ၊ စားစရိတ္ ေလာက္ရုံပဲရမွာ”
“ဒါဆို ကိုကို႔ ၀င္ေငြက အရမ္းနည္းသြားျပီေပါ႔”
“အင္း.. ဟုတ္တယ္၊ အခုလဲ သိပ္ရွိတာမဟုတ္ဘူးေလ၊ အစိုးရဆီက အာမခံေငြယူမယ္ဆိုရင္လည္း ခရီးထြက္ဖို႔က မလြယ္ေတာ႔ မယူခင္၊ ေဆးခြင္႔ရတုန္း သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက ေငြေခ်းၿပီး လမင္းကို လာေတြ႔ခ်င္တာ”
“ဟင္.. မလာပါနဲ႕ဦး ကိုကိုရယ္၊ နားနားေနေနသာေနပါ”
“ဘာ… လမင္း၊ မလာနဲ႕ဦးဟုတ္လား၊ လမင္းပဲ ကုိကို႔ကို လာပါလို႔ တဖြဖြေျပာခဲ႕တာ မဟုတ္ဘူးလား”
“ဟုတ္ေတာ႔ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ္႔ ကိုကိုေနေကာင္းေတာ႔မွ အလုပ္တစ္ခုခုရွာလို႔ရမွ၊ ေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္မွ လာပါလား၊ ေက်ာင္းလဲဘာလို႔ျပန္တက္မလဲ၊ အခ်ိန္ေတြ ႏွေျမာစရာ၊ တျခားသက္သာတဲ႔ အလုပ္ရွာပါလား ကိုကိုရယ္၊ သူမ်ားဆီက ေငြလွည္႔သုံးတယ္ဆိုတာ သိပ္ရွက္စရာေကာင္းတာ ကိုကိုရဲ႕”
***************
သည္ခုံတန္းမွာ ထိုင္ေနတာၾကာျပီျဖစ္၍ ေဇာ္ရွိန္းခါးက ပိုၿပီးနာလာသည္။ ေကာင္းကင္မွာ လမင္းကထိန္ထိန္သာေနသည္။ ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြ ေလထဲမွတဆင္႔ ထင္းရႈးပင္ထိပ္သို႔ ေ၀႕၀ဲတက္သြားသည္ကို ေဇာ္ရွိန္း ေမာ႔ၾကည္႔ေနမိသည္။ ေဇာ္ရွိန္းထိုင္ေနေသာ ခုံတန္းေပၚသို႕ ထင္းရႈးသီးေလး ေဖာက္ကနဲ ေၾကြက်လာသည္။ ခါးက တစစ္စစ္နာေနသည္ကို အံၾကိတ္ထားရင္း လမင္းကို ေမာ႔ၾကည္႔ေနမိစဥ္ တိမ္မဲညိဳတစ္အုပ္က တျဖည္းျဖည္း ေရြ႕လ်ားလာက လမင္းကို ရုတ္တရက္ ဖုံးကြယ္သြားပါေတာ႔သည္။
1 comments:
ညီေလးေရ...
မေလးရဲ႕ (အိမ့္ခ်မ္းေျမ႕ရဲ႕) ဒီပို႔စ္ေလးကို အစ္ကို အရင္ကလည္းဖတ္ဖူးတယ္...။ ဒီေနရာေလးမွာလည္းေတြ႕ရေတာ့ ဖတ္ၿပီး၀မ္းသာမိတယ္...။
ေ၀မွ်ထားေပးတာ...ေက်းဇူး.....
(မေလးကိုယ္စား...၀မ္းလည္းသာတယ္...)
ခင္မင္တဲ့
ဏီလင္းညိဳ
Post a Comment