နားခုိရာမဲ့သူဧ။္အေမွာင္က်ေသာေန႔ရက္မ်ား (ဇာတ္သိမ္း)
"ဒုိးေလး......ဟဲ့ဒုိးေလး....ထစမ္း....ထစမ္းလုိ ့ေျပာေနတယ္ေလ"
"ဟင့္အင္း....မထဘူး..ဒုိးေလးဘာမွမလုပ္ထားဘူ "
ေမေမ့ ရဲ႕အၾကည့္စူးစူးေတြကုိဒုိးေလးေၾကာက္တယ္.....ဒါေပမယ့္ ဒုိးေလးထလုိ ့မျဖစ္ဘူး။
ေမေမ ကဒုိးေလးကုိတြန္းလဲပစ္လုိက္တယ္။ ေမေမ့ ရဲ႕အံ့ၾသအၾကည့္ေဒၚသ ျဖစ္သြားတဲ့မ်က္ႏွာကုိ ဒုိးေလးေၾကာက္တယ္။
ေနာင္မလုပ္ေတာ့ပါဘူးေမေမရယ္။
"နင့္အသက္ ခုမွငယ္ငယ္ေလး ဒါေဆးလိပ္ စီးကရက္ ေသာက္ရမယ့္ အရြယ္လား၊ ေစာေစာ မသိခဲ့တာ ငါညံ့လုိ ့....ေတာက္...ဒုိးေလး....နင္ "
ေမေမကဒုိးေလးကုိဂရုမစုိက္ခဲ့ဘူး။ ဒုိးေလး ျဖစ္ေနတာကုိေမေမမသိဘူး။
"မျဖစ္ဘူး။ ကုိစုိးရနဲ႔တုိင္ပင္မွျဖစ္မယ္..နင့္ကုိဘယ္လုိလုပ္ရမယ္မွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ေမြးမိတဲ့ငါ႔ကုိယ္ငါပဲ အျပစ္တင္မိတယ္ ဒုိးေလးရယ္"
မ်က္ႏွာခ်င္း မဆုိင္ခဲ့ၾကတဲ့ ေဖေဖ နဲ႔ေမေမ ဧည့္ခန္္းမွာ အၾကာႀကီး စကားေတြေျပာၾကတယ္။
ေအာ္ၾကတယ္ဟစ္ၾကတယ္။
ေဆြးေႏြးၾကတယ္ တုိင္ပင္ၾကတယ္။
ေမေမရဲ႕ အံ့ၾသထိတ္လန္႔ဟန္ေတြ ေဖေဖရဲ႕ ယူၾကံဳးမရဟန္ေတြ။ ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတယ္ဆုိတာဒုိးေလးမသိေတာ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဒုိးေလးဆီကေမေမ စီးကရက္ဘူးေတြ သိမ္းထားတဲ့နဲ႔ကစၿပီးဒုိးေလး အေနရက်ပ္တယ္။ စီးကရက္ေတြကုိတမ္းတတယ္။
တစ္ကုိယ္လံုးကုိ ကုတ္ဖဲ့ပစ္ခ်င္ေနတယ္။ ထုိင္မရ ထမရ ။ ဒုိးေလး ေသလုေအာင္နာက်င္ခံရခက္ေနတယ္။
ဒုိးေလးဆီကပုိက္ဆံလုေျပး ရာကေန တျဖည္းျဖည္းဒုိးေလးကုိစာနာေပးရာကခင္ခဲ့တဲ့ ကုိခင္ဝမ္းဆီက စီးကရက္ေတြရခဲ့တာ။
"ေသာက္ၾကည့္စမ္းပါ ဒုိးေလးရာ ။ မင္းအေဖ နဲ႔ အေမ မင္းကုိ မခ်စ္လဲ ေစာက္ဂရုမစုိက္နဲ႔ ။ ေက်ာင္းလဲမတက္နဲ႔ေတာ့။
မင္းနဲ႔မတည့္တဲ့ ေကာင္ေတြနဲ႔လဲရန္ျဖစ္စရာမလုိေတာ့ဘူး ဒီေကာင္ေလးကုိ ေသာက္ေနရရင္ေလာကႀကီးကုိေမ့သြားမွာ"
အဲ့ဒီ စီးကရက္ေတြကုိဒုိးေလး အလကားေတာ့မရခဲ့ပါဘူး။ ေဖေဖ နဲ႔ ေမေမ ဆီကရတဲ့ ပုိက္ဆံေတြနဲ႔ လဲယူရတာ။ စေသာက္တဲ့ အခါကစၿပီး
ေမေမဂရုစုိက္ေအာင္ မေမ့ေအာင္လည္းမႀကိဳးစားေတာ့ဘူး။ ေဖေဖ ျမင္သာေအာင္လဲ ေဖေဖ ေရွ႕ ျဖတ္ေလွ်ာက္မျပေတာ့ဘူး။
ဘယ္အိမ္မွာျဖစ္ျဖစ္ အခန္းေအာင္းေနတတ္ၿပီး။ ဖီလင္ အျပည့္နဲ႔ ဇိမ္က်ေနတတ္ၿပီ။
ခုေတာ့ ....
ဒုိးေလးကုိ အခန္းတံခါးေတြပိတ္ထားၾကတယ္။ အျပင္ထြက္ခြင့္မေပးဘူး။ တစ္ေနရာရာကုိ ပုိ ့ၾကမယ္လုိ ့ေျပာၾကတယ္။
ဒုိးေလး အခန္းထဲကပစၥည္းမွန္သမ်ဖ်တ္ဆီးမိတယ္။ ေအာ္ဟစ္ငုိေႂကြးတယ္။ ထမင္းလာေႂကြးလဲမစားဘူး။
တစ္ေဖြႏွစ္ဖြာေလာက္ရွဴ႐ႈိက္ လုိက္ရရင္ ဒုိးေလးစိတ္အလုိဆႏၵေတြျပည့္သြားမွာ။
တံခါးေတြကုိ တဒုန္းဒုန္းထုၿပီးေအာ္ဟစ္ေတာ့ ဦးႏူိင္မုိးက လက္ျပန္ႀကိဳးတုတ္ထားတယ္။ ေဖေဖ့ရဲ႕ စိတ္မသက္မသာျဖစ္ေနတဲ့ ပံုရိပ္ေတြကုိဒုိးေလးမေမ့ဘူး။
ေနာက္ ဒုိးေလးဘာကုိမွမသိေတာ့ဘူး။ ဒုိးေလးျပန္သတိရေတာ့ ေမွာင္မဲေနတဲ့ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ အေမွာင္ေတြကုိေၾကာက္လြန္းလုိ ့ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့လူေယာက္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
"စမ္းသပ္ေတြ႕ရွိမႈ႕အရ ဒုိးေလးမွာ မႈးယစ္ေဆးဝါး စြဲေနျခင္းထက္ စိတ္ေရာဂါ ခံစားေနရတာ ပုိဆုိးေၾကာင္း က်ေနာ္တုိ ့ သံုးသပ္မိတယ္။
ေဆးရံုမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ားကုသျခင္းကအေကာင္းဆံုးပါ။ Broken Family ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတဲ့ အေျခအေနကေန Problem Child ျဖစ္လာခဲ့ရတယ္။
အဲ့ဒီကေန သူရဲ႕စိတ္ေတြဟာပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မခင္ေလးေျပာသလုိ ငါးေတြ ေၾကာင္ေတြကုိသတ္ပစ္တာမ်ဳိး။
မီးမီးရဲ႕အရုပ္ေတြကုိတုိက္ေပၚကပစ္ခ်ၿပီး မီးမီးၿပီေျပာတာမ်ဳိး ၊ စိတ္မထင္ရင္ပန္ကန္ေတြကုိေပါက္ခြဲတာမ်ဳိး၊ ဒါဟာ သာမန္စိတ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
မႈးယစ္ေဆးသံုးေတာ့ပုိဆုိးသြားတာေပါ့ ။ အင္း၊......အခုေတာ့ေဆးလံုးဝျပတ္သြားၿပီ ဒါေပမယ့္ အေမွာင္ေတြကုိေတာ့ ေၾကာက္ေနေသးတယ္။
ဆက္ၿပီး ေဆးစားရမယ္ ကုရမယ္။ ဒီေတာ့ဒီမွာဆက္ထားရမယ္"
ဒုိးေလးၾကားေနရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေမွာင္မဲေနတဲ့အခန္းထဲမွာ အလင္းကုိၾကည့္ဖုိ ့မဝံ့မရဲဟန္ျဖစ္တိတ္ဆိတ္ေနမိတယ္။
ေမေမ့ပါးေပၚ ကမ်က္ရည္ေတြဟာ ေရေတြလား တံေတြးေတြလား ဒုိးေလးမသိခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေဖေဖရဲ႕စုိက္က်ေနတဲ့ဦးေခါင္းကုိျပန္မတ္ေပးခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
ဒုိးေလးမလုပ္ေပးႏူိင္ေတာ့ဘူး။ႀကီးေတာ္ရဲ႕႐ႈိက္သံသဲ့သဲ့ကုိၾကားေနရတယ္။ ။
အားလံုးကုိဒုိးေလးသိေနမွတ္မိေနတယ္။ အားလံုးကေတာ့ဒုိးေလးကုိဘာမွမမွတ္မိေတာ့ဘူးထင္ထားၾကတဲ့ပံုပါပဲ။
အလင္းေတြကုိၾကည့္ရဲသည့္တုိင္ ဘာလုိ ့အမွန္အတုိင္း ဝန္မခံခ်င္ေတာ့တာလဲ။
သြက္သြက္ခါရူးေနတဲ့လူငယ္ေလးတစ္ဦးရဲ႕ဘဝဟာဒုိးေလးအတြက္အေမွာင္ေန႔ေတြထတ္ၾကည္လင္ေနေသးတာပဲ။
"စိတ္ခ်ပါရေစ။ က်ေနာ္တုိ ့ မၾကာမၾကာ လာခဲ့ပါ႔မယ္"
ေဖေဖ နဲ႔ေမေမကုိ ေအာ္မေခၚခ်င္ေတာ့ဘူး ဦးႏူိင္မုိးနဲ႔ေဒၚဝတီစုိးတုိ ့ရဲ႕အမုန္းေတြနဲ႔လဲေဝးခ်င္ၿပီ။
ႀကီးေတာ္ရဲ႕ တလည္လည္ျဖစ္ေနတဲ့ သံေယာဇဥ္ မ်က္ဝန္းေတြေၾကာင့္ေတာ့ဝမ္းနည္းခ်င္တယ္။
ကားစက္ႏုိးသံၾကားေတာ့ ဒုိးေလးေနတဲ့ အခန္းေလးရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ကုိအသာဟၾကည့္ လုိက္တယ္။
ကားေနာက္ခန္းကေန ဒုိးေလးရွိရာအခန္းကုိ ေမာ့ၾကည္ ့ေနတဲ့ ႀကီးေတာ္ကုိ ဒုိးေလး လက္ျပလုိက္တယ္။
အံ့ၾသ မွင္သက္တဲ့ အၾကည့္နဲ႔အတူ မ်က္ရည္ေတြဝဲက်လာရင္း အျပံဳးေတြနဲ႔ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။
ဒုိးေလး ေမေမ့ကုိလဲ ခြဲႏူိင္ၿပီ ေဖေဖကုိလည္းမတြဲကပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အားလံုးခြဲခြာသြားတဲ့အခါမွာ ဒုိးေလးေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့
ေမတၱာတရားနဲ႔ နားခုိရာကုိရွာမေတြ႕ႏူိင္ေတာ့မွန္းဒုိးေလးသိသြားၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ဒီ အေမွာင္အခန္းအက်ဥ္းေလးမွာ
ဘယ္ႏွရက္ ဘယ္ႏွလ ဘယ္ႏွႏွစ္ေနရမယ္ ေနျဖစ္မယ္ဆုိတာကုိ ဒုိးေလးမေတြးထားဘူ။ မေတြးခ်င္ေသးဘူး မနက္ျဖန္မွ စဥ္းစားမယ္။ အခုမစဥ္းစားေသးဘူး။
ၾကည္လင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ျပာကုိေငးမယ္။ တိမ္းေတြၾကားမွာခ်စ္ျခင္း ေမတၱာကုိရွာေတာ့မယ္။
"ဟင့္အင္း....မထဘူး..ဒုိးေလးဘာမွမလုပ္ထားဘူ "
ေမေမ့ ရဲ႕အၾကည့္စူးစူးေတြကုိဒုိးေလးေၾကာက္တယ္.....ဒါေပမယ့္ ဒုိးေလးထလုိ ့မျဖစ္ဘူး။
ေမေမ ကဒုိးေလးကုိတြန္းလဲပစ္လုိက္တယ္။ ေမေမ့ ရဲ႕အံ့ၾသအၾကည့္ေဒၚသ ျဖစ္သြားတဲ့မ်က္ႏွာကုိ ဒုိးေလးေၾကာက္တယ္။
ေနာင္မလုပ္ေတာ့ပါဘူးေမေမရယ္။
"နင့္အသက္ ခုမွငယ္ငယ္ေလး ဒါေဆးလိပ္ စီးကရက္ ေသာက္ရမယ့္ အရြယ္လား၊ ေစာေစာ မသိခဲ့တာ ငါညံ့လုိ ့....ေတာက္...ဒုိးေလး....နင္ "
ေမေမကဒုိးေလးကုိဂရုမစုိက္ခဲ့ဘူး။ ဒုိးေလး ျဖစ္ေနတာကုိေမေမမသိဘူး။
"မျဖစ္ဘူး။ ကုိစုိးရနဲ႔တုိင္ပင္မွျဖစ္မယ္..နင့္ကုိဘယ္လုိလုပ္ရမယ္မွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ေမြးမိတဲ့ငါ႔ကုိယ္ငါပဲ အျပစ္တင္မိတယ္ ဒုိးေလးရယ္"
မ်က္ႏွာခ်င္း မဆုိင္ခဲ့ၾကတဲ့ ေဖေဖ နဲ႔ေမေမ ဧည့္ခန္္းမွာ အၾကာႀကီး စကားေတြေျပာၾကတယ္။
ေအာ္ၾကတယ္ဟစ္ၾကတယ္။
ေဆြးေႏြးၾကတယ္ တုိင္ပင္ၾကတယ္။
ေမေမရဲ႕ အံ့ၾသထိတ္လန္႔ဟန္ေတြ ေဖေဖရဲ႕ ယူၾကံဳးမရဟန္ေတြ။ ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတယ္ဆုိတာဒုိးေလးမသိေတာ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဒုိးေလးဆီကေမေမ စီးကရက္ဘူးေတြ သိမ္းထားတဲ့နဲ႔ကစၿပီးဒုိးေလး အေနရက်ပ္တယ္။ စီးကရက္ေတြကုိတမ္းတတယ္။
တစ္ကုိယ္လံုးကုိ ကုတ္ဖဲ့ပစ္ခ်င္ေနတယ္။ ထုိင္မရ ထမရ ။ ဒုိးေလး ေသလုေအာင္နာက်င္ခံရခက္ေနတယ္။
ဒုိးေလးဆီကပုိက္ဆံလုေျပး ရာကေန တျဖည္းျဖည္းဒုိးေလးကုိစာနာေပးရာကခင္ခဲ့တဲ့ ကုိခင္ဝမ္းဆီက စီးကရက္ေတြရခဲ့တာ။
"ေသာက္ၾကည့္စမ္းပါ ဒုိးေလးရာ ။ မင္းအေဖ နဲ႔ အေမ မင္းကုိ မခ်စ္လဲ ေစာက္ဂရုမစုိက္နဲ႔ ။ ေက်ာင္းလဲမတက္နဲ႔ေတာ့။
မင္းနဲ႔မတည့္တဲ့ ေကာင္ေတြနဲ႔လဲရန္ျဖစ္စရာမလုိေတာ့ဘူး ဒီေကာင္ေလးကုိ ေသာက္ေနရရင္ေလာကႀကီးကုိေမ့သြားမွာ"
အဲ့ဒီ စီးကရက္ေတြကုိဒုိးေလး အလကားေတာ့မရခဲ့ပါဘူး။ ေဖေဖ နဲ႔ ေမေမ ဆီကရတဲ့ ပုိက္ဆံေတြနဲ႔ လဲယူရတာ။ စေသာက္တဲ့ အခါကစၿပီး
ေမေမဂရုစုိက္ေအာင္ မေမ့ေအာင္လည္းမႀကိဳးစားေတာ့ဘူး။ ေဖေဖ ျမင္သာေအာင္လဲ ေဖေဖ ေရွ႕ ျဖတ္ေလွ်ာက္မျပေတာ့ဘူး။
ဘယ္အိမ္မွာျဖစ္ျဖစ္ အခန္းေအာင္းေနတတ္ၿပီး။ ဖီလင္ အျပည့္နဲ႔ ဇိမ္က်ေနတတ္ၿပီ။
ခုေတာ့ ....
ဒုိးေလးကုိ အခန္းတံခါးေတြပိတ္ထားၾကတယ္။ အျပင္ထြက္ခြင့္မေပးဘူး။ တစ္ေနရာရာကုိ ပုိ ့ၾကမယ္လုိ ့ေျပာၾကတယ္။
ဒုိးေလး အခန္းထဲကပစၥည္းမွန္သမ်ဖ်တ္ဆီးမိတယ္။ ေအာ္ဟစ္ငုိေႂကြးတယ္။ ထမင္းလာေႂကြးလဲမစားဘူး။
တစ္ေဖြႏွစ္ဖြာေလာက္ရွဴ႐ႈိက္ လုိက္ရရင္ ဒုိးေလးစိတ္အလုိဆႏၵေတြျပည့္သြားမွာ။
တံခါးေတြကုိ တဒုန္းဒုန္းထုၿပီးေအာ္ဟစ္ေတာ့ ဦးႏူိင္မုိးက လက္ျပန္ႀကိဳးတုတ္ထားတယ္။ ေဖေဖ့ရဲ႕ စိတ္မသက္မသာျဖစ္ေနတဲ့ ပံုရိပ္ေတြကုိဒုိးေလးမေမ့ဘူး။
ေနာက္ ဒုိးေလးဘာကုိမွမသိေတာ့ဘူး။ ဒုိးေလးျပန္သတိရေတာ့ ေမွာင္မဲေနတဲ့ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ အေမွာင္ေတြကုိေၾကာက္လြန္းလုိ ့ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့လူေယာက္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
"စမ္းသပ္ေတြ႕ရွိမႈ႕အရ ဒုိးေလးမွာ မႈးယစ္ေဆးဝါး စြဲေနျခင္းထက္ စိတ္ေရာဂါ ခံစားေနရတာ ပုိဆုိးေၾကာင္း က်ေနာ္တုိ ့ သံုးသပ္မိတယ္။
ေဆးရံုမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ားကုသျခင္းကအေကာင္းဆံုးပါ။ Broken Family ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတဲ့ အေျခအေနကေန Problem Child ျဖစ္လာခဲ့ရတယ္။
အဲ့ဒီကေန သူရဲ႕စိတ္ေတြဟာပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မခင္ေလးေျပာသလုိ ငါးေတြ ေၾကာင္ေတြကုိသတ္ပစ္တာမ်ဳိး။
မီးမီးရဲ႕အရုပ္ေတြကုိတုိက္ေပၚကပစ္ခ်ၿပီး မီးမီးၿပီေျပာတာမ်ဳိး ၊ စိတ္မထင္ရင္ပန္ကန္ေတြကုိေပါက္ခြဲတာမ်ဳိး၊ ဒါဟာ သာမန္စိတ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
မႈးယစ္ေဆးသံုးေတာ့ပုိဆုိးသြားတာေပါ့ ။ အင္း၊......အခုေတာ့ေဆးလံုးဝျပတ္သြားၿပီ ဒါေပမယ့္ အေမွာင္ေတြကုိေတာ့ ေၾကာက္ေနေသးတယ္။
ဆက္ၿပီး ေဆးစားရမယ္ ကုရမယ္။ ဒီေတာ့ဒီမွာဆက္ထားရမယ္"
ဒုိးေလးၾကားေနရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေမွာင္မဲေနတဲ့အခန္းထဲမွာ အလင္းကုိၾကည့္ဖုိ ့မဝံ့မရဲဟန္ျဖစ္တိတ္ဆိတ္ေနမိတယ္။
ေမေမ့ပါးေပၚ ကမ်က္ရည္ေတြဟာ ေရေတြလား တံေတြးေတြလား ဒုိးေလးမသိခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေဖေဖရဲ႕စုိက္က်ေနတဲ့ဦးေခါင္းကုိျပန္မတ္ေပးခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
ဒုိးေလးမလုပ္ေပးႏူိင္ေတာ့ဘူး။ႀကီးေတာ္ရဲ႕႐ႈိက္သံသဲ့သဲ့ကုိၾကားေနရတယ္။ ။
အားလံုးကုိဒုိးေလးသိေနမွတ္မိေနတယ္။ အားလံုးကေတာ့ဒုိးေလးကုိဘာမွမမွတ္မိေတာ့ဘူးထင္ထားၾကတဲ့ပံုပါပဲ။
အလင္းေတြကုိၾကည့္ရဲသည့္တုိင္ ဘာလုိ ့အမွန္အတုိင္း ဝန္မခံခ်င္ေတာ့တာလဲ။
သြက္သြက္ခါရူးေနတဲ့လူငယ္ေလးတစ္ဦးရဲ႕ဘဝဟာဒုိးေလးအတြက္အေမွာင္ေန႔ေတြထတ္ၾကည္လင္ေနေသးတာပဲ။
"စိတ္ခ်ပါရေစ။ က်ေနာ္တုိ ့ မၾကာမၾကာ လာခဲ့ပါ႔မယ္"
ေဖေဖ နဲ႔ေမေမကုိ ေအာ္မေခၚခ်င္ေတာ့ဘူး ဦးႏူိင္မုိးနဲ႔ေဒၚဝတီစုိးတုိ ့ရဲ႕အမုန္းေတြနဲ႔လဲေဝးခ်င္ၿပီ။
ႀကီးေတာ္ရဲ႕ တလည္လည္ျဖစ္ေနတဲ့ သံေယာဇဥ္ မ်က္ဝန္းေတြေၾကာင့္ေတာ့ဝမ္းနည္းခ်င္တယ္။
ကားစက္ႏုိးသံၾကားေတာ့ ဒုိးေလးေနတဲ့ အခန္းေလးရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ကုိအသာဟၾကည့္ လုိက္တယ္။
ကားေနာက္ခန္းကေန ဒုိးေလးရွိရာအခန္းကုိ ေမာ့ၾကည္ ့ေနတဲ့ ႀကီးေတာ္ကုိ ဒုိးေလး လက္ျပလုိက္တယ္။
အံ့ၾသ မွင္သက္တဲ့ အၾကည့္နဲ႔အတူ မ်က္ရည္ေတြဝဲက်လာရင္း အျပံဳးေတြနဲ႔ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။
ဒုိးေလး ေမေမ့ကုိလဲ ခြဲႏူိင္ၿပီ ေဖေဖကုိလည္းမတြဲကပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အားလံုးခြဲခြာသြားတဲ့အခါမွာ ဒုိးေလးေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့
ေမတၱာတရားနဲ႔ နားခုိရာကုိရွာမေတြ႕ႏူိင္ေတာ့မွန္းဒုိးေလးသိသြားၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ဒီ အေမွာင္အခန္းအက်ဥ္းေလးမွာ
ဘယ္ႏွရက္ ဘယ္ႏွလ ဘယ္ႏွႏွစ္ေနရမယ္ ေနျဖစ္မယ္ဆုိတာကုိ ဒုိးေလးမေတြးထားဘူ။ မေတြးခ်င္ေသးဘူး မနက္ျဖန္မွ စဥ္းစားမယ္။ အခုမစဥ္းစားေသးဘူး။
ၾကည္လင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ျပာကုိေငးမယ္။ တိမ္းေတြၾကားမွာခ်စ္ျခင္း ေမတၱာကုိရွာေတာ့မယ္။
ၿပီးပါၿပီ။
စိတ္ဝင္စားစြာေစာင့္ ဖတ္ေပးတဲ့သူငယ္ခ်င္း အားလံုးကုိေက်းဇူးကမၻာပါ။
ကမၻာေပၚမွာရွိတဲ့မိသားစုအားလံုး ဒုိးေလးတုိ ့မိသားစုလုိ အျဖစ္မ်ဳိးနဲ႔မၾကံဳပါေစနဲ႔လုိ ့ဆုေတာင္းေပးလုိက္ပါတယ္
မိသားစုတုိင္း ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမႇေသာ မိသားစုဘဝေလးကုိပုိင္ဆုိင္ႏူိင္ၾကပါေစ။
နားခုိရာမဲ့သူဧ။္အေမွာင္က်ေသာေန႔ရက္မ်ား ၁
နားခုိရာမဲ့သူဧ။္အေမွာင္က်ေသာေန႔ရက္မ်ား ၂
နားခုိရာမဲ့သူဧ။္အေမွာင္က်ေသာေန႔ရက္မ်ား ၃
စာႂကြင္း
ေရႊအျမဳေတ မွ ပင္ျမင့္စံ(ေရႊဘုိ) ေရးသားတဲ့ နားခုိရာမဲ့သူဧ။္အေမွာင္က်ေသာနဲ႔ရက္မ်ား ကုိျပန္လည္ေဖာ္ျပေပးတာျဖစ္ပါတယ္။ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မယ္လုိ ့ေမ်ာ္လင့္ပါတယ္ ။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
သက္ေအာင္(ကေလာင္တုိက္ပြဲ)
1 comments:
တိမ္းေတြၾကားမွာခ်စ္ျခင္း ေမတၱာကုိရွာေတြ႔ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းေပးခ်င္ပါတယ္..
Post a Comment